ตื่นที่จะเรียนรู้ อ.เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์

มึงรู้ไหม กูเกิดอยู่ที่หมู่บ้านหลังเล็กๆ
แม่งไฟฟ้าก็ไม่มี
นานๆ กูเห็นรถผ่านหน้าบ้านกูคัน

กูชอบวาดรูปเด็กๆ
กูไม่รู้หรอกว่า การวาดรูปแม่งจะรวยได้
กูไม่รู้เรื่อง แต่กูชอบ

กูไม่เคยเปลี่ยนแปลงในการที่จะทำอย่างอื่น
เมื่อเด็กนั้นกูจึงมุ่งมั่นว่าสิ่งที่กูทำคือกูชอบที่สุดละ

ได้เงินหรือไม่ได้เงิน กูไม่สน
กูวาดรูปอย่างเงี้ย กูจะไปรับจ้างทุกที่
อยู่ได้หรือไม่ได้ กูไม่รู้

นั่นคือเมื่อเด็ก
โลกไม่กว้าง แต่มีความรักและมุ่งมั่น
เริ่มจากการตื่นที่จะเรียนรู้
และไม่เบี่ยงเบนและเปลี่ยนแปลง

เมื่อกูย้ายไปอยู่ในเมือง โลกกูกว้างขึ้น
มีไฟฟ้า,มีโรงหนัง,มีคัทเอาท์,มีอะไรขึ้นมา
กูเริ่มมีหนังสืออะไรให้กูดูเยอะแยะไปหมด

กูเริ่มเรียนรู้ กูเป็นนักศึกษา
กูเป็นนักการศึกษา นักสตาร์ทดี้ 
เพราะกูปรารถนาความรวย กูจึงสตาร์ทดี้ความรวย

กูอยากเหนือกว่าคนอื่นที่มันเหนือกว่าพ่อแม่กู
มันเป็นความกดดันเมื่อกูเป็นเด็ก
พ่อแม่กูยากจน ข้างบ้านแม่งเหยียดหยามกู

ดังนั้นกูเติบโตขึ้นมาจาก
ความคิด ในการวิเคราะห์ชีวิตของผู้อื่น
ทำไมชีวิตมันแตกต่าง?
ทำไมมีรวยและมีจน? ทำไม?
ทำไมบ้านกูจนจัง ไปบ้านนั้นแม่งกินดีฉิบหาย?

มึงอยู่ในโลกของมนุษย์นี้
มนุษย์มันมีชนชั้นมากมาย
มนุษย์มันมีรูปแบบแผนของการดำรงชีวิตของมันแตกต่าง
แต่มนุษย์กระจอกอย่างกูที่มาจาก
สังคมกระจอกที่สุด

แต่กูวาดรูปเก่ง
มึงคิดว่ากูจะยิ่งใหญ่ได้ยังไง?
ต่อให้กูวาดรูปเก่งกว่ากูเดี๋ยวนี้หมื่นล้านเท่า
แต่กูไม่เรียนรู้อะไรเลย
มึงว่ากูจะมีความสำเร็จเหรอ?
มึงเข้าใจยัง?

ดังนั้นสิ่งที่กูเรียนมากที่สุด
ยิ่งกว่าการวาดรูปก็คือการเรียนรู้
สิ่งที่กูไม่รู้

ถ้ามึงอยากเป็นศิลปินใหญ่ที่สุดในประเทศ
มึงมีองค์ประกอบอะไรบ้าง?
ที่สมควรจะทำให้มึงต้องฝึกฝนและเรียนรู้
มีตัวอย่างของศิลปินในประเทศไทยที่มึงเรียนรู้
ใครบ้างที่เก่งที่สุด?
แล้วมึงศึกษามัน แยกมันออกเป็นชิ้นๆ
ว่าสิ่งใดที่เป็นองค์ประกอบทำให้มันยิ่งใหญ่ได้
สิ่งใดที่เป็นองค์ประกอบที่ทำให้มันไม่ยิ่งใหญ่
อย่างที่มึงคิด หรือสูงสุดที่น่าจะเป็นได้
มึงขาดอะไร? ศิลปินคนนั้นขาดอะไร?

ก่อนตาย
จะต้องสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ให้แก่ประเทศชาติ
ในระดับโลกให้ได้ สู้ฝรั่งที่กูไปดูมาทุกๆที่

กูต้องการ
เพราะกูต้องการดังไง มีชื่อเสียง
กูต้องเสียสละก่อน กูต้องทุกข์ก่อน
แต่กูจะรวยข้างหน้า
เห็นไหม? เสียสละก่อน
แล้วเดี๋ยวมึงรวยแน่

ดังนั้นจึงมาสร้างวัดร่องขุ่น
กูสร้างตั้งแต่อายุ 42 แล้ว
มึงเห็นหรือยัง? ว่ากูแน่
42 กูมีเงินมาสร้างวัดแล้ว

เห็นไหม? เพราะการเตรียมการเพื่อรวย
วัดนี้จึงไม่รับเงินใคร ไม่รับบริจาคจากใคร
มึงเห็นหรือเปล่า ว่าแม่งกูเงินกูล้วนๆ

ดังนั้นนี่คือสิ่งที่คิดแต่เด็ก
แต่ถ้ามึงมาคิดเอาตอนมึงอายุ 45 แล้ว
มึงส้นตีน!

ดังนั้นคนที่คิดการใหญ่ที่เหนือกว่ามนุษย์ผู้อื่น จึงคิดแต่เด็ก
มึงจำไว้เลยไม่มีฟลุก
มึงจำใส่กะโหลกเลย
คนที่มีวิสัยทัศน์แต่เด็ก จึงประสบความสำเร็จสูงสุด

เมื่อมึงคิดเห็น,วิเคราะห์แล้วจึงอยาก
เมื่ออยากจึงมีความมุ่งมั่น
เมื่อมีความมุ่งมั่น จึงสร้างประจุพลังแห่งความมุ่งมั่น
โดยเอาความตายของตัวเองเป็นที่ตั้ง

ไม่รู้จักธรรมะหรอก
แต่มึงรู้ไหม เมื่อมึงเพียรมาก
มึงรู้ไหมนั่นคือธรรมะที่สอนมึง
ให้รู้จักดีชั่วโดยอัตโนมัติ

เพราะมึงบุกมาก
มึงจึงพบปัญหามาก มึงจึงแก้ปัญหามาก
มันจึงเป็นธรรมชาติที่สอนมึง
นั่นคือธรรมะ
คนลุยมาก,คนบอบช้ำมาก คนนั้นมีธรรมะมาก

มีทางเดียวที่กูเลือก ไม่มีทางอื่น
ไม่มีทางของพ่อแม่กู
ไม่มีทางของเพื่อนกู
ไม่มีทางของครูบาอาจารย์กู
มีทางเดียว คือทางของกู!

ตายก็ได้ แต่ขอทางของกู
ทางของกูเอง!
ชีวิตของกูเอง!

มึงรู้ไหม กูวาดชีวิตกูทั้งหมด
กูไม่เคยเพ้อเจ้อเรื่องสวรรค์
กูไม่เคยเพ้อเจ้อว่าแม่งจะมีใครเนรมิตกูได้
กูเนี่ยคือผู้เนรมิตตัวกูเอง

กูคือความจริง
กูคือความจริงที่ทำความจริงของกูให้ปรากฏด้วยตัวกูเอง
และมนุษย์ทุกคนทำได้

.
.

ถ้าเห็นคลิปนี้ดีมีประโยชน์

"โปรดส่งแบ่งปันให้คนที่คุณรัก"

ขอบคุณ
อ เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์
New Heart New World - โลกเปลี่ยนไป เมื่อใจเปลี่ยนแปลง
สสส. (สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ) : ThaiHealth